Un animal con características propias das plantas…

Ser unha planta é a máxima aspiración dunha babosa mariña que prefire vivir da luz do sol a ter que deambular polo fondo do mar en busca de comida. É denominada Elysia clorótica, ten un aspecto parecido á folla dunha verdura mide apenas seis centímetros e habita as costas desde Nova Escocia ata o sur de Florida.

“Elysia” aliméntase dun alga chamada Vaucheria litorea, que é autótrofa, é dicir realiza a fotosíntese grazas ós plastos que posúe; así que Elysia decide roubarllos. Como moitos sacoglosos, este molusco opistobranquio utiliza a cleptoplastia para asimilar os cloroplastos das algas que consume, desta forma asegúrase conseguir alimento grazas á fotosíntese se as algas que consumen escasean.

A babosa aprendeu a dixerir as algas sen danar os preciados cloroplastos, capaces de transformar a luz solar en comida. Así que trátaos con moitísimo coidado e intégrao nas súas células dixestivas. Grazas a esto é capaz de vivir meses sin comer nada, simplemente alimentándose da luz do sol. Por isto considérase a Elysia como o primeiro animal capaz de realizar a fotosíntese. Pero o mérito desta especie vai máis aló xa que no seu cromosoma ten xenes da alga indispensables para manter en bo estado os cloroplastos que lle rouba. De modo que se convirteu no primeiro caso de transferencia de xenes funcionais dunha especie multicelular a outra (transferencia horizontal de xenes).

O xene incorporado transmítese a seguinte xeración. Este é o soño de toda persoa que se dedica a terapia xenética: unha que sea definitiva e se tranfira de pais a fillos: “o xene incorpórase no cromosoma da babosa e transmítese á seguinte xeración”. A descendencia só ten que “roubar” os cloroplastos a outras algas, posto que o xene para mantelos xa están presentes no seu material xenético que recibiron dos seus proxenitores. Averiguar o mecanismo desta transferencia de xenes de orixe natural pode ser moi instructivo para futuras aplicacións médicas, señala un dos autores do estudio, Sidney K. Pîerce, profesor da Universidade do sur de Florida. Esta adaptación biolóxica é tamén un mecanismo de evolución rápida, explica Pierce.

En 2010, os científicos da Universidade do sur de Florida descubriron cal era o xenoma do animal, aínda que as características da especie xa foran descritas en 1870. Elisya Chorotica é capaz de transmitir a clorofila á súa descendencia, o que ata agora, parecía “imposible”.

Advertisement

Algúen pensou algunha vez en desfervir un ovo?

Un grupo de químicos estadounidenses conseguiron facer algo que aparentemente cremos imposible: revertiron o estado dun ovo de galiña despois de ser fervido, é dicir algo como desfervir un ovo. Según os seus autores podería reducir drásticamente os costes dos tratamentos de cancro, a produción de alimentos e outros segmentos da industria biotécnolóxica mundial.

«Inventamos unha maneira de ‘desfervir’ un ovo de galiña»  afirma Gregory Weiss, profesor de química e bioloxía molecular da Universidade de California Irvine. «Comenzamos con claras de ovo fervidas durante 20 minutos a 90ºC e devolvémoslle ó ovo unha proteína clave».

Realemente, este equipo non está interesado en ovos, senón na recuperación  das proteínas gomosas que pasan demasiado tempo nos tubos de ensaio e se perden. Xa existían métodos para recuperar o material xenético no seu estado orixinal, pero os investigadores defenden que son caros e que consumen moito tempo, aproximadamente catro días. O novo proceso, en cambio, leva solo uns minutos.

Este novo método implica recrear unha proteína da clara chamada lisozima unha vez que o ovo foi fervido. Para esto, añádeselle unha substancia de urea e licúase en material sólido. Eso só é métade do proceso; a nivel molecular, os trozos de proteínas todavía están enredados en masas inutilizables. Entonces, os científicos usan un dispositivo de vórtice de fluido, unha máquina de alta potencia diseñada na Universidade Flinders de Australia do Sur, para que a clara volva á súa forma orixinal.

«Este método podería transformar a producción industrial e a investigación de proteínas», escriben os investigadores na revista ChemBioChem. Revertir o proceso recupera as súas proteínas moleculares, o que pode ser útil no desarrollo de novos fármacos.

Crecer, crecer e crecer…

Seguro que todos algunha vez oíchedes falar da mula, que é un cruce entre un egua e un asno ou burro, pero o que estou segura é de que nunca ou moi poucas veces escoitastedes falar do ligre, híbrido resultante do cruce entre un león e unha tigresa.

A súa apariencia é a de un león xigantesco con raias de tigre. Coma ós seus predecesores pais (leóns), ós ligres macho crécelles melena, Científicamente é coñecido como  Panthera leo × tigris. Pero estes extraños animais non son obra da natureza, senón que na súa orixe tivo que ver a man do home.

         

.                       Ligre macho                                                              Ligre femia

O ligre normalmente chega a medir 4m de largo, e a pesar ata 500kg, máis grande ca o tamaño dos seus pais, polo que se considera o felino máis grande do mundo. Estas grandes medidas explícanse polo xen inhibidor do crecemento eradado de ambos os dous proxenitores. polo que o ligre non posúe ningún xen deste tipo e crece durante toda a súa vida. Non obtante, as súas patas e cola son cortas, xa que estas partes si deixan de crecer. Por isto hai ligres machos anciáns que non poden soportar o seu propio peso, quedando así impedidos para camiñar.

Se o cruce se producen entre un tigre macho e unha leoa femia, orixínase un animal máis pequeno e estilizado, o tigón.

 

Moitos dos híbridos orixinados de especies distintas son estériles, en cambio, hai algunhas femias ligres que si poden ser fértiles. Estas chegaron a aparearse con tigres, producindo unha descendencia denominada  ti-ligre, ou con un león, resultando un li-ligre. O primeiro liligre naceu en Rusia, no 2012.

 

Un adianto na curación do cáncer de mama.

Un cambio na quimioterapia antes da ciruxía pode supoñer tasas de remisión do cáncer de mama un 31% mellores, según datos que se presentaron onte no congreso sobre a patoloxía de San Antonio (Texas) polo Grupo Alemán de Cáncer (GBG) con participación do Grupo Español para a Investigación en Cáncer de Mama (Geicam). A tasa pode ser de ata un 87% de mellora (dunha remisión completa do cáncer do 25,7% ó 48,2%) nos triple negativos, os que, por carecer de marcadores específicos (por eso son negativos) teñen peor pronóstico e representan a maioría dos falecementos por esta patoloxía. A remisión do tumor está directamente vinculada coa supervivencia, aínda que non sexa exactamente equiparable a unha curación.

O cambio consiste en añadir un “coadyuvante” (unha molécula que potencia o seu efecto) ó paclitaxel (Taxol de nombre comercial), un dos quimioterápicos máis utilizados. O resultado é o chamado nab-paclitaxel de Celgene. Trátase de formar nanomoléculas unindo albúmina ó paclitaxel. Con esta combinación consíguese dirixir máis precisamente o fármaco ás células tumorais, o que, ademáis, permite aumentar a dose.

O nab-paclitaxel xa se usa en tumores de mama metastásicos. Ahora,  a novidade consiste en usalo nos cánceres primarios (que aínda non se extenderon), ca ventaxa de mellores resultados. Tamén conseguiron bos resultados noutros cánceres, como o de páncreas. Como cabe esperar destos fármacos tecnolóxicamente adiantados, o seu problema é o prezo. O fármaco costa máis de 300 euros, según o Vademécum español, mentras que o paclitaxel sen “coadyuvante” costa pouco máis de 60.

Por que temos medo?

O Laboratorio do medo atópase en Manhattan, baixo as ordes do estadounidense Joseph LeDoux e é o lugar de traballo dunha quincena de investigadores que tratan de comprender por qué sentimos medo. Un dos membros desta “brigada do medo” que está no Centro para a Ciencia Neural da Universidade de Nova York, é o neurocientífico español Lorenzo Díaz-Mataix, acaba de identificar os mecanismos cerebrais que convirten as experiencias desagradables en recordos imborrables durante anos.

Díaz-Mataix investigou o cráneo de centos de ratas, e no máis profundo dos seus cerebros como nos de humanos, está a amígdala, unha rexión do tamaño dunha améndoa nas personas á que os científicos coñecen como o almacén do medo. Crése que nela gárdase durante anos os recordos das experiencias máis traumáticas vividas ao largo das nosas vidas.

En 2010 coñeceuse o caso dunha muller estadounidense de 44 anos coa amígdala completamente danada por unha enfermidade xenética moi rara. A muller coñecida como SM era incapaz de sentir medo. Un grupo de investigadores  “estudiarona” provocándolle todo tipo de experiencias normalmente traumáticas, pero a SM non sentía ningún tipo de medo.

Para demostrar a teoría do científico Hebb o equipo de Díaz- Mataix fixo diversos experimentos con ratas. Gracias a unha técnica coñecida como optoxenética, os investigadores instalaron xens de algas sensible á luz a bordo de virus, que funcionan como taxis microscópicos, e inxectáronse nos cráneos de ratas. Unha vez nas neuronas dos roedores, os xens eran capaces de producir unha proteína que funciona como un interruptor da célula, activándoa ou desactivándoa en función de ráfagas de luz láser enviadas polos científicos.

(Díaz- Mataix)

As ratas coa amígdala cerebral apagada eran incapaces de recordar o chispazo. Ó mesmo tempo, activar as amígdalas de ratas que non sufriran a pequena electrocución servía para xerar medo ao pitido sin necesidade de ningún tipo de shock. Sin esta activación non hubo aprendizaxe.

“Nos enfermos con estrés postraumático, ansiedade ou depresión, o seu cerebro non é capaz de aprender que o que unha vez foi perigroso xa non o é, e seguen respondendo de forma esaxerada”, señala o neurocientífico español.

A comunidade científica internacional traballa desde fai uns anos en intentar borrar esos malos recordos. Díaz-Mataix defende que cando se abre o baúl dos recordos é o momento de cambialos.

Homo Erectus.

O homo erectus é o primeiro homínido do que temos constancia que utilizou o lume, é un dos homínidos máis desarrollados na escala evolutiva. Dentro deste grupo de homínidos, cabe destacar o Home de Java.

Foi atopado en Asia pero crése que foi o primeiro homínido en saír de África e colonizar Europa e Asia. Apareceu fai uns 1’8 millóns de anos ata fai uns 3oo.000 anos que corresponde ao Pleistoceno inferior e medio. É o predecesor do homo antecessor, e o posterior ó homo ergaster.

 

O seu cerebro tiña unha capacidade de entre 800 e 1100 cm3, o que supera os 600 cm3 (entre 500 e 600cm3)  do homo habilis; actuaban maioritariamente por instinto. Poseía  un marcado toro supraorbitario (óso prominente que algúns primates presentan sobre os ollos) e unha forte mandíbula sen mentón. pero con dentes relativamente pequenos. Eran carnívoros. Era moi robusto e medía sobre 1’80, era moi alto. Camiñaba bípedo e erguido. Estos homínidos tiñan a pelvis máis desarrollada que o seu antecesor o homo ergaster.

Como xa dixen anteriormente foi o descubridor do lume, grazas a el éste extendouse ata zonas polares. Empleaba lascas e cantos, talaba pedras para conseguir superfecies máis puntiagudas, foron os primeiros constructores de armas de caza primitivas.

 

 

Unha estrela supermasiva?

Unha estrela de 38 veces a masa do Sol e outra de unhas 32 veces a masa do sol, están tan cerca que comparten unha envoltura. Debido a isto acabarán fusionándose nunha única estrela supermasiva, dunhas 70 veces a masa do sol según os científicos. isto sucederá dentos duns millóns de anos.

MY Camelopardalis está na contelacion da Xirafa, que está a unha distancia de entre 12000 e 15000 anos luz da Terrana nosa galaxia.

O descubridor das futuras estrelas supermasivas é Javier Lorenzo, astrónomo da Universidade de Alicante.

 

 

Cuando as dúas estrellas se fusionen, a nova “seguirá su evolución normal”e, posiblemente acabe a súa vida nunha gran explosión de supernova. En canto á fusión crese que o proceso será extremadamente rápido, liberando unha gran cantidade de enerxía nunha especie de explosión.

O periodo orbital das estrelas é de 1,2 días terrestres. As dúas estrelas teñen unha velocidade superioi ou millón de kilómetros por hora. Esa velocidade superior é enorme xa que hai que ter en conta que o sol tarda 26 días en dar unha volta completa.

MY Camelopardalis é, ademáis, do tipo binaria eclipsante, un sistema no que visto dende a Terra, cada estrela para por diante da outra cada vez que completa unha órbita, o que produce eclipses parciais dunha a outra.

Fusionaránse estas dúas estrelas finalmente?

 

 

 

Algo máis sobre catástrofes…

En CMC non paramos de facer cousas, e como último proxecto realizamos unhas presentacións sobre diversos temas, ó meu grupo tocounos o tema das catástrofes naturais. Para tratar o tema decidimos facer unha presentación no prezi, que aquí vos colgo, por se queredes saber un pouquiño máis destes desastres que nos rodean.

Aterrará Philae no cometa?

Mañá, mércores día 12 está previsto o primeiro (pode ser que se pospoña uns días) aterraxe dun robot, Philae, sobre un cometa (no punto J, apodado agora “Agilkia”). Este é o paso previo ó obxectivo final, a viaxe interplanetaria humana ó planeta Marte no ano 2035 que a NASA quere levar a cabo.

A misión que leva a cabo todo este proxecto é coñecida co nome de Misión Rosetta. Rosetta é unha sonda espacial da Axencia Espacial Europea (ESA) que foi lanzada o 2 de marzo do 2004; desde ese ano levan traballando na misión (orbitar ó redor do cometa, e enviar o módulo de aterraxe, Philae).

Philae foi creado pola ESA, con colaboración internacional liderada por Alemania, Francia e Italia; pesa uns 100 kilogramos e é do tamaño dunha lavadora pero que ten no seu interior un dos laboratorios máis sofisticados da nosa época. É capaz de obter información de todo tipo sobre a composición do cometa. Esto é importantísimo para entender mellor como comenzou a historia do noso sistema solar e polo tanto, o lugar onde vivimos. Philae encontrarase a uns 500.000 km de distancia, unha vez que o robot aterre sobre o cometa comezará o seu traballo. Para aterrar o robot ten dous arpóns, uns propulsores superiores e uns taladros nas patas para anclarse e manterse fixo na superficie do cometa.

En principio a misión non debería fallar, e si así é, este será un gran paso no mundo da ciencia para descubrir máis sobre o noso planeta, e para preparar as futuras expedicións que se pretender conseguir ao planeta roxo, Marte.

Se queredes saber máis sobre o proxecto ou seguir os próximos avances nesta aspiración non tendes máis que visitar o blogue da misión ou tamén podesdes entar nesta outra páxina sobre Rosetta.

Fabiola Gianotti, a primeira directora do CERN.

Despois de 60 anos, o Laboratorio Europeo de Física de Partículas (CERN), ubicado xunto a Xinebra, estará dirixido por primeira vez por unha muller, a italiana Fabiola Gianotti, física experimental de partículas de 52 anos. Leva máis de 25 traballando no laboratorio europeo nos seus programas estrela, e no LHC (large hadron collider), que é o acelerador de partículas máis grande e enerxético do mundo.

Gianotti foi a directora de ATLAS, un dos experimentos-detectores que axudaron a confirmar a existencia do bosón de Higgs, coñecida popularmente como a “partícula de Dios”, un hachazo fundamental para explicar por qué existe a materia tal e como a coñecemos. Este descubrimento fixo que François Englert e Peter Higgs en 2013 foran galardonados co premio Nobel pola súa famosa proposta da existencia do bosón.

O consello dos delegados dos países membros do CERN (21 en total, incluida España) nombrou onte a Gianotti, entre numerosos candidatos, a italiana asumirá o cargo en Xaneiro do 2016 durante cinco anos e sustituirá no cargo ó actual director xeral, o físico alemán Rolf Heuer.

A futura primeira directora do CERN tras o seu nombramento sinalou que isto debería animar a xóvenes mulleres a implicarse na investigación. Así mesmo comprometeuse a estar atenta para que as mulleres teñan as mesmas oportunidades ca os homes.